Een les aan hele jonge studenten, is dat nou echt zo anders?
Daar zitten ze dan… vijendertig jonge mensen. Variërend in de leeftijd 18 tot en met 25.
Het is onrustig, een grote groep, een te klein lokaal en een rare bedrukte stemming.
“Ik heb nog even een extra leerkracht gevraagd om deze les ook bij te wonen, gewoon omdat er wellicht nog wat vragen op emotioneel gebied ontstaan in de komende tijd, dan kunnen we die goed beantwoorden samen” legt de leerkracht waarmee ik altijd contact heb uit.
Vandaag geef ik een klinische les “laatste verzorging na overlijden” aan jonge professionals die een opleiding volgen tot verzorgende, verpleegkundige of thuiszorgmedewerker. Het zijn overwegend dames maar er zitten ook drie heren bij.
De les begint, ik probeer helder en duidelijk uit te leggen waar het vandaag om draait. Dat de “unieke mens” centraal staat, dat de les de hele periode na overlijden omvat. Dat de familieleden van overledenen steeds mondiger worden, beter geïnformeerd zijn en de regie steeds vaker stevig in handen hebben. Verder vertel ik dat de informatie die ik ga geven, bedoeld is als hulpmiddel, steun en extra kennisbank.
Als snel “ontspant” de groep zich een beetje.
Vragen als “waarom is het in onze cultuur gebruikelijk om iemand te verzorgen en mooi op te baren?”.. of “herkennen jullie dat … waardigheid behouden of teruggeven”? worden hardop door de groep beantwoord. En ook goeie praktijkvoorbeelden en situaties waar deze jonge mensen zich meteen in herkennen, helpen om het onderwerp bespreekbaar te maken.
Tijdens de les is er grote nadruk op de praktijk en vooral ook op situaties, waar zij en ik in het werk tegenop lopen. Telkens is het voor mij weer een verrassing als blijkt, dat wanneer ik eerlijk ‘mythes uit de branche’, sterke verhalen of dilemma’s benoem, dit vaak leidt tot vreemde of zelfs grappige situaties. Het klinkt misschien gek maar er is zelfs even ruimte voor een grap en een lach.
Ik ga stap voor stap door de materie. En bij het demonstreren van de middelen in de praktijk uit de verzorgingskoffer krijg ik een hele mooie anekdote. Een meisje vertelt dat haar vader heel recent is overleden en ze zelf heeft geholpen bij het wassen en kleden. Geraakt maar sterk en helder vertelt ze over haar ervaring en wat dat heeft toegevoegd aan haar werkhouding en gevoel voor het vak.
Anderhalf uur lang, hangen deze jonge mensen aan mijn lippen. Er is niet één rumoerig moment, niemand kijkt op zijn of haar telefoon en er haken geen deelnemers gapend af. Bijzonder, want soms is dat wanneer de les net als deze voor de leerlingen ‘verplicht is’ anders.
Tot slot kan ik deze groep ook echt iets meegegeven. Het boekje dat ik uitdeel kan in de toekomst dienen als naslagwerkje. En als tip geef ik ze mee… bel en weet me te vinden, wanneer je in de toekomst nog vragen hebt. Dat is fijn want uit ervaring weet ik dat een onderwerp als dit vaak later nog vragen oproept.
Aan het einde neemt de leerkracht weer het woord, ze bedankt me, ik deel boekjes uit en allemaal komen ze me een hand geven. ”ik zag er erg tegenop om deze les te volgen maar ik vond het razend interessant en het heeft me zelfs op een aantal punten gerustgesteld…”
Een les aan hele jonge mensen… het is dezelfde materie maar het is wel heel bijzonder om te mogen geven !!!
Wat een mooi vak heb ik toch!!
