Ik zie haar binnenkomen
Ze ziet er wat nerveus uit, een wit gezicht, vluchtige oogopslag, duidelijk niet op haar gemak.
Ook ik ben uit mijn comfortzone, ik wil haar graag welkom heten en laten zien dat ze hier “op haar plek is” samen met ons. Maar ik weet eigenlijk niet zo goed hoe… Gelukkig staat mijn collega meteen klaar, komt u verder, wilt u een kopje koffie?
De overledene is gevonden door de politie, hij is thuis overleden en na twee weken hebben buren alarm geslagen. Het komt maar heel zelden voor, maar deze meneer had helemaal geen naasten meer…. Dat wil niet altijd zeggen, dat iemand dan ook helemaal geen contacten meer had, maar in dit geval is er niemand die zich heeft gemeld. Ook konden de politie en gemeente verder niemand vinden. Wel waren er gegevens dat hij een paar weken voor zijn overlijden een aantal dagen thuiszorg had gekregen. De mevrouw die binnenloopt, heeft van de gemeente vernomen dat meneer vandaag zal worden gecremeerd. Zij was de thuiszorgmedewerkster en heeft meneer een aantal dagen verzorgd. “Het viel me al op dat er nergens foto’s stonden van kinderen of familie. Deze meneer was aardig maar kort van stof en heel veel contact was er niet. Toch had ik het gevoel dat hij altijd blij was met mijn bezoek”. De thuiszorgmedewerkster ziet er ineens heel rustig uit en er breekt een hele mooie glimlach door.
Vandaag op zijn uitvaart zijn er verder geen mensen. De gemeentefunctionaris die opdracht heeft gegeven voor dit afscheid is helaas verhinderd en dus staan mijn collega’s (vier in totaal) en ik klaar om deze meneer de laatste eer te bewijzen. De mevrouw van de thuiszorg wil verder liever niets toevoegen aan dit kort samenzijn maar is zichtbaar blij dat we dit met elkaar doen.
De uitvaartverzorger die normaliter alle wensen van overledene of nabestaanden inventariseert en die probeert om die zo goed mogelijk te verwoorden of te laten zien, had bijna net zo weinig informatie als ik. Toch heeft ze geprobeerd om een mooi (en kort) gedicht te vinden over afscheid en rust. Hoewel het algemene woorden zijn, geeft het wel de kern weer, hier was een unieke persoon. Iemand die er toe doet en deed.
De bijeenkomst is kort. Een naam die wordt genoemd en die bij mij nog even zal blijven naklinken, een paar woorden. Een kort knikje van ons allen naar de kist en we zijn er allemaal bij wanneer meneer naar de rouwauto wordt gedragen, om zo de laatste reis naar het crematorium te maken. Hoe je het ook wilt zien, deze meneer is op dit moment niet alleen.
Ik weet dat drie van mijn collega’s klaarstaan bij het crematorium om het rouwvervoer te ontmoeten en meneer verder te begeleiden. Dat een van hen, wanneer dat kan, voor een enkele bloem voor op de kist zal zorgen en dat een ander (want ik weet dat deze collega dat altijd doet, wanneer iemand “alleen” deze reis aanvangt) even op de kist zal kloppen ter afscheid…
Goede reis…rust zacht.
