Praten over afscheid is mijn werk maar nog steeds niet altijd makkelijk.
Ik vind dat ik over mijn eigen afscheid moet hebben nagedacht als ik les wil geven, artikelen wil schrijven en mensen wil helpen om over dit onderwerp te praten. En dus zelf ook bepalen… Wat wil ik met mijn afscheid, als dat daar is, waar kies ik voor en hoe moet het er uit komen te zien? Maar toen…

Ik ben nog veel te jong
Toen ging ik voor het invullen aan tafel zitten en het eerste wat in mij op kwam was: “Ik ben te jong”. Maar wat is jong? Het percentage jonge mensen (in mijn ogen, onder de 60?) dat komt te overlijden is groot. En iedereen kent verhalen van (jonge) mensen die er ineens niet meer zijn.

Geen zin in, veel te verdrietig
Onderwerpen beroepsmatig bespreken is totaal iets anders dan jezelf afvragen wat je zou willen. Soms kan het me erg aangrijpen om over verdrietige zaken na te denken en raakt een overlijden me erg. Maar goed, ik wil het graag regelen en dat heeft ook een mooie kant. Ook wel goed om er zeker van te zijn, dat mijn man en dochter wat minder lastige beslissingen moeten nemen wanneer het tijd is voor mijn afscheid.

Een aantal tips om het opschrijven niet uit te stellen

  • Bij voorkeur niet wanneer het regent….er is onderzoek geweest, dat ook het weer enorme invloed heeft op hoe je je voelt. Het kan direct verband hebben met wat je emotioneel aan kan. Gek dus, maar met een zonnetje, bijvoorbeeld buiten, is voor veel mensen veel minder verdrietig.
  • Zorg dat je kan schrijven (tafeltje in de buurt) en dat je ook iets hebt om het op te schrijven. Een kladblok is fijn, maar nog beter werkt het wanneer je het in iets opschrijft dat bijvoorbeeld bij de verzekeringspapieren kan worden opgeborgen.
  • Nodig meerdere mensen uit, het is vaak fijner en minder beladen om het bijvoorbeeld met twee of drie vrienden of vriendinnen te bespreken.
  • Hou in de gaten dat wanneer je keuzes hebt gemaakt het fijn is, als je meteen ook door kan pakken om dat dan ook ooit uit te kunnen voeren. Zoek je oude polissen op (ik had er 3 van ouders, opa’s en oma’s en allemaal voor mijn uitvaart) en laat een onafhankelijk adviseur kijken waarvoor je precies bent verzekerd.  Verzeker of spaar bij, wanneer dit niet met elkaar in balans is. Vaak als je voor 1990 een verzekering hebt afgesloten ben je voor een uitvaart “onderverzekerd”.

Daar zat ik dan, in het zonnetje, met pen, drankje, mijn man, een vriendin en een checklist. Deze zijn in allerlei verschillende soorten en maten verkrijgbaar. Bij elke uitvaartonderneming maar ook bij Stichting de Stem (onafhankelijk) zie bijv. op de site van doodgewoonbespreekbaar een voorbeeld van zo’n onafhankelijke checklist.
Maar al zou je het op een bierviltje schrijven…

Geen zin in, veel te verdrietig
Kijk even op mijn site voor de belangrijkste keuzes die je moet maken wanneer je een uitvaart (die van jezelf of van een ander) zou moeten vormgeven.

Uit eindelijk vielen mij een paar dingen op

  • Het kost vaak minder tijd dan je denkt om zaken op paper te zetten.
  • Ook blijkt het vaak veel minder verdrietig.
  • Ik vind het belangrijk om zelf de regie te hebben en nergens aan vast te zitten.
  • Je kan in zo’n wensenlijst ook goed kwijt wat je niet wilt. Ook dat is heel waardevol.
  • Het is vaak belangrijker dat de naasten “verder” kunnen en mooie herinneringen overhouden. “Dat mogen mijn naasten bepalen” is dus prima en heb ik een paar keer ingevuld.
  • Mijn wensen passen bij het bedrag waarvoor ik verzekerd ben en dat geeft rust.

Ik hoop dat mijn wensenlijst nog lang in de kast blijft liggen maar garanties zijn er nooit. Daarom ben ik blij dat ik mijn zaken wel goed geregeld en opgeschreven heb. Ook een manier van mij om voor mijn geliefden en naasten te zorgen….

Delen: