Onlangs is de moeder van een goede vriendin overleden. De laatste jaren in een zorginstelling werd ze liefdevol verzorgd, met name door zuster Ria met wie ze een goede band had. En toch, toen ze overleed, werd de laatste verzorging gedaan worden door iemand van de uitvaartonderneming . Wat jammer, dacht ik als goede vriendin! Ria zou geen ‘recente foto’ nodig gehad hebben om haar haar te doen zoals ze dat graag had. Wat een gemiste kans, denk ik als professional.
De meeste uitvaartondernemers voeren die laatste zorg goed en met volle aandacht uit. Er is vaak niets mis mee. Maar het is altijd een stukje verwijderd van dat “eigen” gevoel. Het sluit ook niet aan bij de wens van zorginstellingen, thuiszorg en wijkorganisaties die zich graag als ‘persoonlijk en dichtbij’ presenteren. Ik weet dat een vak als ‘afleggen’ uit bezuinigingsoverwegingen uit de opleiding is verdwenen. Vaak weten zorgprofessionals daarom niet meer wat mag, wat moet, wat hoort, wat kan. Ze zijn er soms onzeker over, ongemakkelijk mee, bang voor. En dat is allemaal helemaal niet nodig.
Met één les geef je de laatste zorg na overlijden in de handen van de zorgprofessionals die het dichtst bij de overledene stonden. Ik heb maar liefst tien goede redenen waarom elke thuiszorgorganisatie, zorginstelling, ziekenhuis of hospice een dergelijke les zou moeten aanbieden.
- Deze basiskennis geeft verzorgenden een brede horizon, maakt hem of haar allround. Natuurlijk, specialisatie is prachtig maar kennis van die allerlaatste zorg is een waardevolle toevoeging voor elke verzorgende.
- Elke zorgprofessional krijgt vroeg of laat met overlijden te maken. Basiskennis over de zorg die dan volgt zou bij niemand mogen ontbreken.
- Juist deze kennis neemt voor veel leerlingen, starters of herintreders in de zorg een drempel voor het vak weg.
- Er hoeven geen ‘vreemde handen’ meer aan het bed als de familie dat niet wil. Dat is prettig voor de naasten en voor de verzorgende zelf.
- Het zorgniveau gaat omhoog omdat verzorgenden vragen beter kunnen beantwoorden.
- Zorgprofessionals kunnen zelf zo’n periode beter afsluiten en weer verder in de zorg voor andere cliënten of bewoners.
- Zorginstellingen, kunnen de laatste zorg, net als vroeger, weer zelf aanbieden zoals families dat vaak willen.
- Je voorkomt misverstanden tussen de verschillende zorgverleners (uitvaartverzorger, mantelzorger, zorgvrijwilliger, verpleegkundige of (huis)arts) omdat ze over dezelfde kennis beschikken.
- Het vak van zorgprofessional wordt er interessanter op. Er zijn zo veel culturele ontwikkelingen en nieuwe ideeën over afscheid en uitvaart, materialen, mogelijkheden en invloeden op samenleving en maatschappij! Belangstelling hiervoor zie je ook terug op tv, op sociale media en in de publieke opinie.
- Tot slot: iedereen, zorgprofessional of niet, zou na moeten denken over het eigen afscheid. Gesprekken over de laatste zorg hebben het effect dat mensen zelf nadenken over hoe ze zaken zouden willen regelen.
